Sarkopenia (zanik tkanki mięśniowej)

U kota, który z powodu bólu w układzie ruchu porusza się mniej chętnie, dochodzi do zaniku tkanki mięśniowej z bezczynności, co zwiększa jego niechęć do ruchu, pogarsza samopoczucie i pewność siebie, a w konsekwencji doprowadza do pogorszenia stanów degeneracyjnych w stawach.

 

Zanik tkanki mięśniowej obejmuje zanik włókien mięśniowych, a wraz nimi całych jednostek motorycznych oraz infiltrację tkanki mięśniowej przez tkankę niekurczliwą (tkankę łączną i tłuszczową).

Badanie przeprowadzone przez M.E. Petersona, DVM, DACVIM, wykazały iż 37,6% z 255 kotów powyżej 7 roku życia miało objawy utraty masy mięśniowej. W grupie kotów geriatrycznych (powyżej 14 roku życia) sarkopenia dotyczyła już 77%.

 

U ludzi wyróżnia się otyłość sarkopeniczną, w której mimo pozornie zachowanej masy ciała, dochodzi do znacznego osłabienia, ze względu na zastępowanie tkanki mięśniowej tkanką tłuszczową. Podobna sytuacja ma prawdopodobnie miejsce także u kotów. Jednocześnie rośnie też prawdopodobieństwo wystąpienia cukrzycy typu II. Tego rodzaju sarkopenii sprzyja nieodpowiednie żywienie i mała aktywność fizyczna.

 

Stan kociego pacjenta może pogorszyć kacheksja, czyli zanik mięśni związany z obecnością chorób takich jak: niewydolność nerek, nadczynność tarczycy, cukrzyca, choroby nowotworowe i inne.

 

W ocenie masy mięśniowej u zwierząt pomocna może być skala opracowana przez Tufts University and the World Small Animal Veterinary Association (foto)

 

U kociego pacjenta nieleczonego w związku z bólem i zaburzeniami w układzie ruchu, dochodzi do hipersensytyzacji centralnej i/lub obwodowej. Pacjent może nieprawidłowo przetwarzać informacje z receptorów bólowych a tym samym odczuwać ból znacznie silniej lub dłużej, jak również nieprawidłowo interpretować bodźce, które normalnie nie wywołują bólu.

 

Pacjent z sarkopenią i zwyrodnieniami w stawach wymaga starannego opracowania planu działania: od opieki lekarza/lekarzy weterynarii specjalizującego/ych się w kociej geriatrii, terapii bólu, przez odpowiednią dietę i, co bardzo ważne a często pomijane, odpowiednią opiekę specjalisty w zakresie szeroko pojętej fizjoterapii.

 

Terapia integracyjna pozwala dobrać metody, które mają cztery główne cele: wygasić hipersensytyzację i ból, obniżyć stres, zmniejszyć stan zapalny i wdrożyć pacjenta do odpowiedniego dla niego ruchu. Dzięki temu spowalniamy utratę masy mięśniowej i poprawiamy rzecz najważniejszą: komfort życia pacjenta